ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ

ΚΑΙ ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ,

ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ…

Η μνήμη από τις φωτιές που έκαιγαν τα πάντα, θα πει κάποιος, της ισοπεδωμένης Λεωφόρου Αλεξάνδρας, που την επόμενη ημέρα της δολοφονίας έμοιαζε με την Βαγδάτη. Η θύμηση μιας κατεστραμμένης Πανεπιστημίου, κτιρίων που καίγονταν, αλλά και κτιρίων κατειλημμένων. Η μνήμη από τα πρωινά σε ένα έρημο κέντρο, γεμάτο οδοφράγματα και καμένα αυτοκίνητα, των πολιορκημένων μπάτσων στα αστυνομικά τμήματα να περιμένουν το επόμενο «ντου» από μαθητές, των πανικόβλητων πολιτικών και τηλεπαρουσιαστών με φόντο το πυρπολημένο χριστουγεννιάτικο δένδρο να ψελλίζουν κάτι μισόλογα για την «κατάσταση έκτακτης ανάγκης και το ενδεχόμενο κήρυξης στρατιωτικού νόμου».