Το παρακάτω κείμενο μοιράστηκε στους διερχόμενους και διαβάστηκε από την μικροφωνική στη διάρκεια της συγκέντρωσης στην πλατεία Κουμουνδούρου στις 16 Μάη

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ 6/5/06

Την ημέρα της κορύφωσης των εργασιών του 4ου ΕΚΦ, έλαβε χώρα στην Αθήνα μια διεθνής διαδήλωση ενάντια στο «νεοφιλελευθερισμό, τον ρατσισμό, την καταστολή, τον καπιταλισμό, τον πόλεμο, την παγκοσμιοποίηση». Ένα διεθνές «ραντεβού των κινημάτων» ή αλλιώς ένα «πολύχρωμο και πολύβουο πανηγύρι» όπως χαρακτηρίστηκε από το σύνολο σχεδόν του αστικού τύπου αλλά και από τους ίδιους τους διοργανωτές του. Στην πορεία αυτή, όπως και σε όλες τις προηγούμενες, συμμετείχαν πολλοί και διαφορετικοί άνθρωποι από αυτούς που έχουν χαρακτηριστεί «πολέμιοι της παγκοσμιοποίησης», άνθρωποι δηλαδή που απαρτίζουν αυτό το πολυσυλλεκτικό, συγκεχυμένο και καμιά φορά απρόβλεπτο «κίνημα».

Καταρχήν θα θέλαμε να ξεκαθαρίσουμε ότι θεωρούμε πως αυτού του είδους οι διεθνείς συναντήσεις - διαδηλώσεις (G8, WTΟ, ΔΝΤ, Φόρουμ, κτλ) έχουν νόημα μόνο αν τις δει κανείς από την σκοπιά της ζύμωσης, της συλλογής εμπειριών, της επικοινωνίας με αγωνιστές από άλλες χώρες και ηπείρους και όχι σαν αυτοσκοπό ή μόνο πόλο αντίστασης. Πιστεύουμε πως αν δεν υπάρχει αγώνας εκεί που ζει ο καθένας από εμάς, αν δεν προσπαθούμε στην καθημερινότητα μας να αντιπαρατεθούμε στον καπιταλισμό και την εξουσία, στον εχθρό με λίγα λόγια, τότε το καλύτερο που μπορεί να βιώσει ο καθένας από εμάς είναι δυνατά ή έστω ενδιαφέροντα τριήμερα.

Έχοντας λοιπόν ξεκαθαρίσει την θέση μας ας δούμε τα γεγονότα της 6/5/06. Κατά την διάρκεια της πορείας σημειώθηκαν επιθέσεις σε τράπεζες, σε οχήματα της αστυνομίας, σε πολυεθνικές εταιρείες, στο εμπορικό κέντρο της Αθήνας, στην πρεσβεία των ΗΠΑ και όπως είναι ευνόητο, συγκρούσεις με τις κατασταλτικές δυνάμεις. Αμέσως, όπως πάντα άλλωστε, όλοι άρχισαν να κραυγάζουν για τους 15-20 γνωστούς-άγνωστους, τους αλήτες, τους κουκουλοφόρους, τους προβοκάτορες κτλ. Όλοι ανεξαιρέτως και δεν αναφερόμαστε μόνο στους κάθε λογής υπουργούς δημόσιας τάξης (ποιητές ή όχι), αστυνομικούς διευθυντές, έμμισθους ρουφιάνους των ΜΜΕ, συνδικαλιστές μπάτσους, γλοιώδεις πολιτικάντηδες κομμάτων του κοινοβουλίου και φασιστοειδή. Στους δηλωμένους δηλαδή εχθρούς μας. Αναφερόμαστε και σε όλους αυτούς που στο όνομα εννοιών όπως η κοινωνική επανάσταση, η αντίσταση, η αλληλεγγύη σπεύδουν να καρπωθούν πολιτική υπεραξία από τα υπαρκτά προβλήματα των καταπιεσμένων όλου του κόσμου. Όλους αυτούς που εκστομίζουν μεγάλα λόγια «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», θέτουν υψηλούς στόχους «μόνη λύση η επανάσταση», μιλάνε για «αντίσταση και πάλη» μα στην ουσία δεν αποτελούν κανένα κίνδυνο για την παγκόσμια τάξη. Στο σημείο αυτό να διευκρινίσουμε πως δεν μιλάμε για τους ανθρώπους που συμμετέχουν στα Φόρουμ αλλά για κάποιες εντελώς ρεφορμιστικές ομάδες και οργανώσεις που θαρρούν πως έχουν και πρέπει να έχουν με το έτσι θέλω την ηγεμονία και τον πρώτο λόγο σε αυτές τις συναντήσεις. Μιλάμε για όλους αυτούς που παρεξήγησαν την γνωστή ρήση και αντί να «χάσουν τις αλυσίδες τους» αυτοί προσπαθούν να τις φτιάξουν καλύτερα μην γίνει τίποτα κακό και χαθούν και οι επιχορηγήσεις. Ο νοών νοείτω. «Χωρίς δικαιοσύνη δεν υπάρχει ειρήνη.» Αυτό δεν φωνάζατε «σύντροφοι»; Ε, αυτό έγινε την 6/5/06.

Στο σημείο αυτό θα ανοίξουμε μια ιστορική παρένθεση απο το παρελθόν του κινήματος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση που αρκετοί από εμάς βιώσανε σε διάφορα μήκη και πλάτη του κόσμου. Λίγο καιρό μετά την επίσκεψη Κλίντον στην Αθήνα και τα γνωστά γεγονότα, στην συνδιάσκεψη του ΔΝΤ στο Σηάτλ μαζικές διαδηλώσεις οδήγησαν σε συγκρούσεις και καταστροφές συμβόλων του καπιταλισμού. Αγωνιστές που συμμετείχαν σε αυτές τις ενέργειες είχαν κυκλοφορήσει αφίσες και έντυπο υλικό με αναφορές στην επίσκεψη Κλίντον λίγες μέρες πριν πράγμα που αποδεικνύει ότι η γλώσσα της εξέγερσης εμπνέει και ενώνει ανθρώπους όσο μακριά και αν βρίσκονται και σε όσο διαφορετικές συνθήκες και αν ζούνε.

Από το Σηάτλ και μετά το «κίνημα» αρχίζει και αποκτά δημοσιότητα με επόμενο σταθμό την Πράγα και τη συνδιάσκεψη του ΠΟΕ. Εκεί η δράση των αναρχικών-αντιεξουσιαστών, ή τέλος πάντων όσων αγωνιστών ανεξαρτήτως «ταμπέλας» ή τοποθέτησης έχουν συνέπεια λόγου πράξης σημαδεύει τις κινητοποιήσεις και το μέλλον του κινήματος αφού η συνδιάσκεψη παρενοχλείται και διακόπτεται μια μέρα νωρίτερα πράγμα το οποίο ήταν και ο στόχος (στα λόγια) όλων των διαδηλωτών. Την ώρα που οι «ηγεμόνες» και οι ειδικοί της «σύγκρουσης» ΥΑ ΒΑSΤΑ! πουλάνε παραμύθι σε όλο τον κόσμο δύο-τρείς χιλιάδες ψυχωμένοι αγωνιστές και όχι πολιτικάντηδες συγκρούονται για ώρες και κάποιοι από αυτούς εισβάλλουν στο συνεδριακό κέντρο. Την ίδια ώρα που οι «φωτισμένοι πρωτοπόροι» τρέχουν στον σταθμό του τρένου γιατί δεν μπορούν να εισπράξουν υπεραξία από το ανεξέλεγκτο οι τραπεζίτες και οι χαρτογιακάδες κυνηγιούνται στα στενά της Πράγας προφανώς γιατί η αστυνομία αδυνατούσε να τους προστατέψει.

ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΟΙ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΙ ΗΤΑΝ 15-20;

ΜΗΠΩΣ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΓΝΩΣΤΟΥΣ-ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ;

Ας είναι...

ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΙΣΟΝ ΧΙΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

Γένοβα 2001.

Ο Carlo Juliani σε ένα από τα εκατοντάδες σημεία μιας πόλης χωρισμένης στα δύο όπου σημειώνονται εκτεταμένες και σκληρότατες συγκρούσεις έχοντας επιλέξει να αντιπαρατεθεί έμπρακτα και βίαια στους G8, στο κράτος, στην εξουσία, στον καπιταλισμό, στον πόλεμο, στο σάπιο κόσμο της απάθειας και της επανάπαυσης, δολοφονείται. Δολοφονείται μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου και σε ζωντανή σύνδεση. Αυτό είναι που στα μάτια των υποκριτών λογής λογής «κινηματιών» τον διαφοροποιεί απο τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς του κοινωνικού πολέμου σε όλο τον πλανήτη. Ο Carlo πεθαίνει μαχόμενος σώμα με σώμα φορώντας κουκούλα. Πεθαίνει γιατί ήταν ένας από τους 15-20 γνωστούς-άγνωστους που όλως τυχαίως εκείνη την ημέρα ήταν δεκάδες χιλιάδες. Πότε θα λιώσει αυτή η καραμέλα κύριοι; Πότε θα πατήσετε στη γη; Όχι οι χιλιάδες άνθρωποι που συγκρούστηκαν εκείνη την μέρα δεν ήταν μόνο αναρχικοί. Οι αναρχικοί ήταν ένα κομμάτι αυτού του κόσμου. Εμείς χαιρόμαστε γι’ αυτό. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν εξεγερμένοι και αγωνίστηκαν ενωμένοι πλάι πλάι στην απίστευτη ομορφιά των οδοφραγμάτων. Αυτό συνέβη εκείνη την μέρα και ακριβώς επειδή συνέβη κάποιοι τρόμαξαν και κάποιοι έτρεξαν να αφομοιώσουν. Ως δια μαγείας ο Carlo που δολοφονείται σε μάχη σώμα με σώμα μετατρέπεται σε έναν αθώο διαδηλωτή που πέφτει θύμα μιας ανέξοδης βίας που τόσο έντεχνα πυροδοτήθηκε από 15-20 προβοκάτορες που βγαίνουν από αστυνομικά τμήματα...ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ!

Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τον Carlo όπως δεν θα ξεχάσουμε και την προσπάθεια εκμετάλλευσης του θανάτου του. Θα έπρεπε να εξοργιστούμε μα δεν μπορούμε να γελάσουμε καν ειρωνικά με το γεγονός, π.χ. ότι κάποια οργάνωση ονομάστηκε Γένοβα 2001. Δεν θα ξεχάσουμε τους πυροβολημένους συντρόφους στο Γκέτεμποργκ, τις συγκρούσεις στη Νίκαια, την Πράγα, το Κεμπέκ, και να είστε σίγουροι πως εμείς οι χιλιάδες μα πάντα 15-20 αλήτες θα είμαστε και του χρόνου στο Βερολίνο. Αφήνοντας τα των διεθνών συναντήσεων να πούμε κάτι ακόμα. Εμείς οι 15-20 γνωστοί-άγνωστοι δεν θα ξεχάσουμε τους νεκρούς στα κάτεργα της ολυμπιάδας. Δεν ανεχόμαστε την καθημερινή και νόμιμη ληστεία των τραπεζών, πολεμάμε κάθε μέρα τα μέσα ελέγχου και την καταστολή. Δεν ξεχάσαμε και ούτε πρόκειται τους πολιτικούς κρατούμενους που σχεδόν ολόκληρη η αριστερά έχει θάψει ακόμα πιο βαθειά. Θα είμαστε πάντα στον δρόμο και θα αγωνιζόμαστε ενάντια στα σύγχρονα κρεματόρια των φυλακών μέχρι την καταστροφή τους.

Έχετε αναρωτηθεί αλήθεια πως αυτοί οι 15-20 είναι παντού και πάντα μπροστά. Έχετε αναρωτηθεί γιατί λοιδορούνται τόσο συστηματικά από την εξουσία, τα ΜΜΕ αλλά και τους διάφορους διπρόσωπους κινηματίες; Η απάντηση είναι απλή: γιατί είναι οι μόνοι που έχουν συνέπεια λόγου και πράξης και το πληρώνουν με φυλακίσεις, διώξεις, παρακολουθήσεις ακόμα και με αίμα. Αυτά γιατί το παραμύθι τράβηξε πολύ. Όποιος έχει μάτια βλέπει, όποιος έχει κρίση κρίνει. Και όλοι κρίνονται από το τι λένε και το τι πράττουν.

ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΕΣ ΣΤΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ 6/5/06

Υ.Γ. Γνωρίζουμε όπως και πολλοί άλλοι ότι το κείμενο καταγγελίας που εκπονήθηκε από το Φόρουμ δεν εξέφραζε την ολότητα των οργανώσεων και των ατόμων που συμμετείχαν. Υπήρχαν αρκετοί που αντιμετώπισαν με θετικό τρόπο τα γεγονότα αλλά επέλεξαν να σιωπήσουν. Για κάποια πράγματα όμως πρέπει να παίρνουμε θέση. Για να ξεκαθαρίσει η ήρα απο το στάχυ. Όσο για τον χαρακτηρισμό πέρι «πολιτικού αυταρχισμού» τους τον επιστρέφουμε συμπληρώνοντας τον με αυτόν της πολιτικής νωθρότητας.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ