Δεν συνηθίζουμε να επετειολογούμε.

Αν αποφεύγουμε κάτι τέτοιο είναι επειδή η επανάληψη είναι δυνατό, σε αρκετές περιπτώσεις, να οδηγήσει άθελα σε μια κατάσταση περιαυτολογίας, κι όχι επειδή θεωρούμε πως μια επέτειος δεν έχει σημασία.

Ας ξεκαθαρίσουμε όμως ένα ακόμα πράγμα: Υπάρχει σημαντική διαφορά ανάμεσα σε διάφορες επετείους και σε μια επέτειο ενός γεγονότος που έχει συμβεί μία φορά και σε μια πραγματικότητα που μέσα από την επανάληψη του συμβατικού χρονικού κύκλου, συνεχίζει την διαδρομή της μέσα στον κοινωνικό ανταγωνισμό.

Εφ' όσον δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι που ανήκει στο παρελθόν και από τη στιγμή που οι συσσωρευμένες δεκαετίες είναι αρκετά εύγλωττες, ώστε να επισκιάζουν την οποιαδήποτε διάθεση ή εκτροπή προς την περιαυτολογία, νομίζουμε πως μπορούμε να συνεχίσουμε.

Φέτος, λοιπόν, συμπληρώθηκαν (και συγκεκριμένα στις 9 Γενάρη) είκοσι χρόνια από τη δημιουργία της Συσπείρωσης Αναρχικών.

Μια περιπτωσιολογική αναφορά στους λόγους και στις συνθήκες μέσα από τις οποίες μια ομάδα συντρόφων προχώρησε στην δημιουργία μιας συλλογικότητας, όπως η δική μας, δεν θα μπορέσει να γίνει μέσα στον περιορισμένο χώρο που διατίθεται στην εφημερίδα. Εκείνο, πάντως, που θα πρέπει να γίνει σαφές είναι πως «Ουδέν εκ του μηδενός γεννάται και εις μηδέν απέρχεται».

Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες, που ξεκινήσαμε μία άλλη πορεία, είχαμε διαφωνήσει και διαχωριστεί από την βραχύβια Ένωση Αναρχικών, που φτιάχτηκε τον Μάιο του 1987 και ήδη σε πολύ σύντομο διάστημα συρρικνώθηκε και τελικά «ατόνησε», το 1990.

Αποφασίσαμε ΝΑ ΣΥΣΠΕΙΡΩΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ με ουσιαστικό τρόπο, λόγο και δράση. Έτσι, η απόδοση της ονομασίας Συσπείρωση Αναρχικών στην συλλογικότητά μας προσδιορίζει αυτή μας τη διάθεση και προοπτική.

Μια τέτοια απόφαση και στάση είναι επόμενο να γεννά απαιτήσεις, τις οποίες δεν θα μπορούσαμε να παραβλέψουμε.

Οι έτοιμες λύσεις, αλλά και οι αναλύσεις, οι πρακτικές και οι μέθοδοι, που έλκουν την καταγωγή τους από την μαρξιστική ή την μαρξίζουσα ιδεολογία και πολιτική πρακτική, αποδείχθηκαν πως δεν μπορούν να συνεισφέρουν ουσιαστικά (εξ αιτίας του εξουσιαστικού χαρακτήρα τους) στην κοινωνική απελευθερωτική διεργασία, η οποία αποσκοπεί στην καταστροφή του κράτους και των εξουσιαστικών κι εκμεταλλευτικών σχέσεων που έχουν εγκαθιδρυθεί.

Θεωρήσαμε εκ των πραγμάτων, αλλά και με τη εμπειρία που είχε ήδη κατατεθεί με λόγια και πράξεις, πως η αναρχική προοπτική, δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί μέσα από ομοσπονδίες και δομές που εμπεριέχουν εμβρυακά ή σε ανάπτυξη εξουσιαστικές σχέσεις. Για τους ίδιους λόγους αντιμετωπίσαμε ως, τουλάχιστον, αναποτελεσματικές τις κινηματικές διαδικασίες, γιατί αποτελούν ένα μέσο ευνουχισμού, περιχαράκωσης και εν τέλει αποδυνάμωσης της αναρχικής δυναμικής.

Δείχνονται ως αποτελεσματικές μόνο ως προς την κατεύθυνση επιδιόρθωσης και ενίσχυσης των θεσμικών, πολιτικών και ιδεολογικών ατελειών του συστήματος, προσδίδουν επιφάσεις νικών και ηττών, επιτείνοντας τις αυταπάτες των αγωνιζόμενων.

Ξεπερνώντας τα ψευδοδιλλήματα που κατά καιρούς κατασκευάζονται και προβάλλονται, ώστε να αποτελέσουν εμπόδια στην αναρχική προοπτική, θεωρούμε πως μέσα από τη δράση, την ανάλυση και την επεξεργασμένη εμπειρία αναπτύσσονται θεωρήσεις κι όχι οι θεωρίες. Γιατί οι θεωρήσεις αποτελούν τα εύπλαστα και δυναμικά συστατικά μιας διαρκώς μεταβαλλόμενης πραγματικότητας, ενώ οι θεωρίες είναι τα απογυμνωμένα θέσφατα κάποιων καταστάσεων που έχουν ξεπεραστεί. Σαν τέτοια όταν προσπαθούν να εφαρμοστούν στην τρέχουσα πραγματικότητα προβάλλουν σκέψεις, προτάσεις, συμπεράσματα και εν τέλει θέσεις, που δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της αναρχικής και απελευθερωτικής προοπτικής και συνεπώς είναι δυνατό να μετατραπούν σε μέσα επιβολής.

Το ψευδοδίλλημα μιας εποχής, περί άσκησης ή μη βίας στην αναρχική δράση, δεν λύθηκε με ατέλειωτες θεωρητικές συζητήσεις. Η πραγματικότητα του κοινωνικού ανταγωνισμού έχει απορρίψει εδώ και χιλιάδες χρόνια τέτοια διλλήματα. Η βία από μόνη της είναι μια αφαίρεση. Γίνεται όμως καθοριστική όταν έχει προέλευση και σκοπό. Γι' αυτό και στήνεται μια μεγάλη παγίδα από όσους ζητούν την «καταδίκη της βίας απ' όπου κι αν προέρχεται». Άλλωστε, ακόμα κι όταν η βία παρουσιάζεται ως συγκεκριμένη, οι τεχνικοί της εξουσίας έχουν φροντίσει να της προσδώσουν ορισμένα μόνο χαρακτηριστικά, αποσυνδέοντάς την από την ποικιλία των εκδηλώσεών της.

Κάτω από τέτοιες επαναλαμβανόμενες καταστάσεις, τα ζητήματα που τίθενται με σκοπό να αποπροσανατολίσουν από την αντικρατική και απελευθερωτική θεώρηση και δράση αναγκάζουν κάθε αναρχικό, αλλά ιδιαίτερα μια αναρχική ομάδα, να τα αντιμετωπίσει, σύμφωνα με την κοινωνική και απελευθερωτική σημασία τους κι όχι με την φόρτιση και την κατεύθυνση που τους δίνει η πολιτική τεχνική.

Για να μπορέσει όμως να αναπτυχθεί μια τέτοια στάση και δράση χρειάζεται μια οριστική ρήξη, όχι απλά με τον Μαρξισμό και τα παράγωγά του (τα κάθε είδους αριστερά κουραφέξαλα), αλλά και με την πολιτική, που συνιστά μια πολύπλευρη τεχνική διαχείρισης και εξουσιαστικής επιβολής πάνω σε κοινωνικά σύνολα και δρα δεσμευτικά, ακόμα και σε όσους καλοπροαίρετα την αποδέχονται σαν μέσο δράσης, αναγκάζοντάς τους να κινούνται μέσα σε αντιφάσεις.

Σε σχέση με την κοινωνική δράση δεν είμαστε εμείς που ανακαλύψαμε την πολυμορφία της. Εμείς απλά την διατυπώσαμε και την αναπτύσσουμε με την καθημερινή προσπάθεια, με το λόγο και τις κατατεθειμένες εμπειρίες. Πολλοί είναι αυτοί που υιοθετούν αυτήν την πραγματικότητα της απελευθερωτικής δράσης των ανθρώπων, που έχει εκδηλωθεί και αναπτύσσεται εδώ και χιλιετίες.

Αλλά, αυτή η υιοθεσία, όπως και κάθε υιοθεσία, έχει και τις ευθύνες της, που συνίστανται στην κατανόηση και λειτουργική ανάδειξη της μέσα στους κοινωνικούς και αντικρατικούς αγώνες, κι όχι στη στείρα και διαχωρισμένη εφαρμογή ορισμένων από τα συστατικά της. Γιατί υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην κατανόηση μιας πραγματικότητας και στην απλουστευμένη, τεχνικοποιημένη και ιεραρχημένη εκδήλωσή της.

 {mospagebreak}

Παλεύοντας για την καταστροφή του κράτους και των ιεραρχικών, καταπιεστικών κι εκμεταλλευτικών σχέσεων στοχεύουμε και πορευόμαστε προς την ΑΝΑΡΧΙΑ, επιδιώκοντας μια κοινή πορεία με τους υπόλοιπους ανθρώπους που αγωνίζονται για έναν ελεύθερο και δημιουργικό κόσμο βασισμένο στην ελευθερία, την αλληλεγγύη και την αμοιβαιότητα.

Σ' αυτή τη διαδρομή που συνεχίζουμε ακολουθώντας τα χνάρια όσων ανθρώπων και συντρόφων μας προηγήθηκαν θέλουμε να αφήσουμε ακόμα πιο ανεξίτηλα ίχνη γι’ αυτούς που έρχονται. Όσο πιο βαθιά, όσο πιο έντονα είναι, τόσο πιο ανεξίτηλα και συνεπώς περισσότερο βοηθητικά θα είναι για όσους συνεχίσουν να συμβάλλουν στην αναρχική προοπτική. Σε καμία περίπτωση δεν αναφερόμαστε σε ιεραποστολικού τύπου καταστάσεις, γιατί οι εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις δεν προέρχονται από προχρονολογημένες καλένδες (που χαρακτηρίζουν τις μεσσιανικές αυταπάτες των θρησκευτικών δογμάτων). Έρχονται όταν η κοινωνική οργή και το πάθος για λευτεριά ξεχειλίζει τις καρδιές των ανθρώπων και σε απροσδιόριστο τόπο και χρόνο. Η εξέγερση, η επανάσταση και η αναρχία δεν βρίσκονται στο μακρινό αύριο, ούτε είναι κάποιο σημείο μιας επιστημονικά και πολιτικά προσδιορισμένης σταδιακής μεταβολής. Είναι δυνατόν να είναι στο πολύ κοντινό μέλλον. Για αυτό το λόγο και τα ανεξίτηλα σημάδια των κοινωνικών και αναρχικών απελευθερωτικών προσπαθειών και εμπειριών δεν είναι χρήσιμα μόνο γι’ αυτήν που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «προ»-αναρχική περίοδος, αλλά και γι’ αυτήν καθ' εαυτήν την αναρχική πραγματικότητα.

Σ’ ό,τι αφορά μάλιστα τους «κύκλους» και τα «στάδια» θα χρειαστεί να επισημάνουμε πως η αναρχία είναι ένα υπερσύνολο που καλύπτει τα πάντα και δεν θα μπορούσε να αποτελέσει το στερεότυπο ενός οποιουδήποτε «ισμου», που ενεργεί με περιοριστικό τρόπο και λόγο, διαβαθμίσεις και ιεραρχήσεις δραστηριοτήτων και μέσων.

Ως ένα υπερσύνολο δεν ανήκει σε κανένα επαναστατικό χώρο ή κίνημα, γιατί ακριβώς μέσα στην αναρχία περιλαμβάνεται και η επανάσταση, η οποία είναι μέσο κι όχι σκοπός. Η επανάσταση είναι συστατικό και μέρος της αναρχίας κι όχι το αντίθετο. Μ' αυτή την έννοια οι βαρύγδουπες λέξεις, τα βερμπαλιστικά λογύδρια και οι επιθετικοί προσδιορισμοί, με τα οποία επιχειρούνται κατά καιρούς να πληρωθούν τα κενά των μεσοβέζικων ιδεολογικών κατασκευασμάτων, που ντύνονται τον μανδύα του «νέου» και του ρηξικέλευθου είναι περιττά για την αναρχία. Η αναρχία δεν χρειάζεται να ονοματιστεί επαναστατική, επειδή είναι. Ούτε να προβάλλει τα διάφορα συστατικά που εμπεριέχει (άρνηση, καταστροφή, δημιουργία, ανθρωπινότητα, κ.λπ.) με ξεχωριστό τρόπο το καθένα, ώστε να μεγαλοποιήσει την υπόστασή της και μ’ αυτόν τον τρόπο να εξαπατήσει, να παραπλανήσει και να παγιδεύσει τους ανθρώπους. Τέτοια μέσα μετέρχονται και έχουν ανάγκη οι ιδεολογίες και τα κάθε λογής εξουσιαστικά αποκυήματα.

{mospagebreak} 

Στην διαδρομή για την αναρχία, η δημιουργία αναρχικών ομάδων, είναι το πρωταρχικό και λειτουργικότερο μέσο που μπορούν να έχουν στη διάθεσή τους οι άνθρωποι. Η αναρχική συλλογικότητα δημιουργεί απελευθερωτικές συνθήκες και αναπτύσσει συλλογικές διεργασίες, όπου η διαφορά συντίθεται και δεν αφομοιώνεται, συμβάλλει και δεν ισοπεδώνεται. Η συνέχεια, η συνέπεια και η σταθερότητα στις απόψεις, τις θεωρήσεις και τις πρακτικές, με την ανάδειξη τών λειτουργικότερων, κάθε φορά, συνθέσεων και μέσων για την απελευθερωτική προσπάθεια των ανθρώπων, είναι οι δυνατότητες που προσφέρει η αναρχική οργάνωση η οποία αναδεικνύεται μέσα από την αναρχική ομάδα. Αυτό είναι το πλέον σημαντικό ζητούμενο για μια ουσιαστικά απελευθερωτική προοπτική.

Η υπονόμευση (και σ' αυτόν τον τομέα έχουν μεγάλη εμπειρία οι εξουσιαστές) που μπορεί να φτάσει μέχρι και την διάλυση αναρχικών συλλογικοτήτων και ομάδων, έχει σαφώς αρνητικές επιπτώσεις στην αναρχική δράση και εκ των πραγμάτων περιορίζει την συνολικότερη απελευθερωτική προσπάθεια.

Εννοείται πως δράση ατόμων μπορεί να υπάρξει και χωρίς αναρχικές ομάδες. Αυτό, όμως, έχει ως αποτέλεσμα την αδυναμία μιας λειτουργικής συλλογικοποίησης των εμπειριών και την αυθεντικότητα των πρακτικών. Η ανυπαρξία αναρχικών ομάδων οδηγεί σε δραστηριότητες που τελικά είναι δυνατόν να καταλήξουν στην αναζήτηση ή την υπηρέτηση κάποιου πολιτικού φορέα (με ενσυνείδητο ή ασύνειδο τρόπο). Να λειτουργεί δηλαδή σαν δεκανίκι επιλογών και σχεδιασμών, που βρίσκονται σε ανταγωνισμό προς την απελευθερωτική προοπτική και την καταστροφή του κρατισμού.

Οι αναρχικές απόψεις και θεωρήσεις δεν μπορούν να προέλθουν από απογυμνωμένες καταστάσεις. Η εμπειρίες κατατίθενται μέσα από τις συνθήκες που αποκτήθηκαν, κι όχι ξεκομμένα. Έτσι παραμένουν ουσιαστικά συστατικά όντας βιώματα και αναντικατάστατα στηρίγματα της διαδρομής για την ελεύθερη ανθρωπότητα.

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός πως η επαναοικειοποίηση από τους ανθρώπους των απελευθερωτικών απόψεων και πρακτικών έρχεται σε αντιστοιχία ή αναντιστοιχία με τον συνεχή κοινωνικό ανταγωνισμό, μέσα στον οποίο σημαντικότατη είναι η εκδήλωση της αντικρατικής και συνολικά αντιεξουσιαστικής δράσης, με τις πολλαπλές αντιφάσεις που εμπεριέχει η τελευταία.

Οι αναρχικές απόψεις μέσα από την δράση των ανθρώπων για ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη, αδελφοσύνη, συγκεντρώνονται, επαναοικειοποιούνται και, σαν ένας τεράστιος κυκλώνας, απλώνονται με μια δημιουργική καταστροφικότητα, που θέλει να εξαφανίσει τις εξουσιαστικές κι εκμεταλλευτικές σχέσεις και να δημιουργήσει τις σχέσεις της πανανθρώπινης ελευθερίας. Αυτό το άπλωμα και η αχαλιναγώγητη έκθεσή τους είναι που αποτελεί το πλέον δυναμικό και συνάμα το ευάλωτο χαρακτηριστικό. Αυτό, όμως πάλι, είναι που κάνει την αναρχία να παραμένει διαρκώς ενδιαφέρουσα, ανανεωμένη (στην κυριολεξία και ουσιαστικά) και ικανή να συντίθεται με ζωντάνια σ' ό,τι αναδεικνύεται μέσα από την κοινωνική απελευθερωτική δράση χωρίς να αναζητά πολύχρωμες ταμπέλες και φανταχτερές μεταμφιέσεις.

Είναι οι εχθροί της ελευθερίας, αυτοί που προσπαθούν να απογυμνώσουν τις αναρχικές απόψεις και πρακτικές από τα απελευθερωτικά τους χαρακτηριστικά, να τις κάνουν να χάσουν το νόημα τους, να τις εντάξουν σε διαδικασίες που αναπαράγουν την εξουσιαστική κτηνωδία, την υποκρισία και να τις ενσωματώσουν στη εξουσιαστική τεχνική της πολιτικής. Έτσι, προσπαθούν με κάθε τρόπο να εμφανίσουν σαν αναρχικές και απελευθερωτικές ενέργειες διάφορες απεχθείς και εξουσιαστικές πρακτικές. Εις μάτην όμως…

Η συνολικοποίηση ενάντια στη μερικότητα, είναι το καθοριστικό πλεονέκτημα που εμπεριέχει η αναρχική δράση. Αυτή η συνολικοποίηση επιτυγχάνεται μέσα στις συνθήκες που αναδεικνύουν την αδελφοσύνη, το ήθος και την ανιδιοτέλεια, τα οποία συνθέτουν μια αναρχική ομάδα.

Ξεκινήσαμε χωρίς έτοιμες συνταγές, κι όπου τις βρήκαμε προσπαθήσαμε να μην τις αποστηθίσουμε, αλλά ψάξαμε επίμονα να δούμε αν ανταποκρίνονται με κάποιο τρόπο στις ανάγκες της αναρχική δράσης. Κι αυτή η προσπάθεια δεν μπορεί να προέλθει από διαβάσματα και μεταφορές, αλλά μέσα από την εμπειρία που αποκτάται με την πολύχρονη δράση, την επεξεργασία, την συντροφική και συλλογική διεργασία και σύνθεση απόψεων και πρακτικών, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Όλα αυτά αναπτύσσονται και αναδεικνύονται μέσα σε ένα πολύπλοκο και συνεχώς μεταβαλλόμενο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Τα είκοσι χρόνια συνεχούς παρουσίας μας, δημιούργησαν ένα σύνολο εμπειριών, τις οποίες θα συνεχίζουμε να εμπλουτίζουμε μέσα από την ανεξάντλητη ζωντάνια του κοινωνικού απελευθερωτικού αγώνα των ανθρώπων. Είναι πολλά ακόμη αυτά που μπορούμε να προσφέρουμε στον κοινό (παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις) αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση και την αναρχία.

Άλλωστε η συμμετοχή στον αγώνα για την αναρχία είναι μια συνεχής και ανιδιοτελής προσφορά. Ως τέτοια νοείται και κατατίθεται καθημερινά, αβίαστα και δημιουργικά, με επιμονή και με την αταλάντευτη βεβαιότητα για την επερχόμενη ΑΝΑΡΧΙΑ.

Φεβρουάριος 2008

Συσπείρωση Αναρχικών